Róg obfitości DGW28. Co poszło nie tak: wt-śr DGW28

W zasadzie nie interesuję się za bardzo piłką nożną. Raz, jednym tchem wymieniłbym kilka innych rzeczy, które mocniej burzą mi krew. I dwa, wg kumpla dupa ze mnie, a nie kibic. Ma prawdopodobnie rację, bo kiedy on pasjonuje się werbalnie pojedynkiem ze starą konkurencją, mnie kręcą strzałki, wykresy i cyferki. Taki chyba los menedżera FPL, czy innych lig, że strategia, neutralność rozgrywek i psychologiczny aspekt rywalizacji są ciekawsze niż klasyczny stadionowy hejt. Może nawet komuś się narażam, ale oglądając mecz nie czuję oddania konkretnej sprawie. Wolę talent jednostki i przełożenie tego na cyfry, oraz to co siedzi w głowach zawodników – nie trybun.

Psyche to rzecz pasjonująca. Człowiek i jego umysł – istota z jednej strony banalna w obsłudze, z drugiej byt, który opanuje kiedyś wszystko jak okiem sięgnąć, a potem to zniszczy. Psychika i motywacja w sporcie, to coś nawet mi bardziej bliższego niż statystyka. Mimo, że mi gorąco na widok kreślonych na boisku strzałek, zon z cyframi, liczb dryblingów Hazarda i krzywych crossów Bainesa – to jeszcze bardziej chciałbym odnaleźć odpowiedzi z zakresu motywacji zawodników. Mistrzami w tym zakresie jawili się drzewiej starożytni Aztecy. Piłki nożnej może i nie wynaleźli, ale pasjonowali się czymś równie podobnym do biegania z piłką. Nie pamiętam już co stało za wygraną – pewnie niewolnice, uznanie tłumu i władców. Pamiętam natomiast, że przegrana drużyna obdzierana była ze skóry, a kapłan prowadzący ceremonię przebierał się w takową i radośnie w niej pląsał po stopniach świątyni. Nie zachęcam do zdzierania skóry z jedenastki Crystal Palace, ale takie postawienie sprawy zmieniało dość diametralnie podejście do rozgrywki obu zaangażowanych stron. Jeszcze dalej poszedł King, który w Running Man z pasją rozwijał np temat wspinania się  zawodnika na pokryty smarem słup i zgrai wygłodzonych psów dopingujących rychły zjazd gościa. Jest też dobre, stare kino z Hauerem – Pokłon dla Zawodnika. Czy komiksy Enki Bilala. Hunger Games to już wtórne rozwijanie pomysłów, które fantastyka przerabia od kilkudziesięciu lat.

W momencie gdy liga angielska wjeżdża w 28 kolejkę planując transfery szukam, prócz cyferek, głównie tego co siedzi w głowach zawodników i trenerów. Stąd zostawiłem ADM – a zamiast Eriksena wziąłem Rose’a. Z tych samych powodów za hita ściągnąłem Austina, a na ławkę posłałem Koscielnego. Zanim jednak fanfary odpaliły Igrzyska Śmierci podwójnej kolejki, support snuł się na boisku już we wtorek. Berahino w kontekście jak najlepszego, przyszłego transferu spisał się na medal. Żyły wypruwał sobie Benteke po raz pierwszy od eonów konkretnie punktując. W sobotę, poza rotacją w Manchesterze City i Koscielnym startującym z ławki, większych niespodzianek nie było. ADM zagrał, bo każde inne rozwiązanie byłoby alogiczne i sprzeczne z sygnałami z Old Trafford.

Po 45 minutach wiało nudą. Punktował szablon: Hazard, Silva, Rose. United grał zwyczajowy szit. Everton przegrywał szukając definicji dna. W miarę jak butelka wina robiła się lżejsza znużenie brało górę nad emocjami. Zacząłem od motywacji, ale dzisiaj to jak kulą w płot. Walczył jedynie Austin, oddając więcej strzałów niż cały Arsenal. Sancheza zabił Ozil. Eriksena Gruwwa, a Gomisa piorun z jasnego nieba. Taki Aguero nie oddał w pierwszej połowie ani jednego strzału! 6% top10k , szukając różnicy dało mu C. Jednym promyczkiem nadziei po 45 minutach była zwrotka hita za Rose’a.

Niewiele mi przyszło z łamania głowy nad ADM, skoro LvG zdjął go w 59 minucie. Chwilę później z sił opadło szturmujące QPR, a bramki dla Kanonierów zdobyli Giroud i Sanchez. Wypada się cieszyć z moich pierwszych punktów Sancheza – czułem się wcześniej jak prawiczek trochę, ale w zasadzie im bliżej było końca kolejki, tym bardziej czułem, że cierniem będzie na pewno ADM. Na wylocie już u mnie. Samo DGW28 wypadło zadziwiająco dobrze. Nie pamiętam tak skutecznie punktującego szablonu. Praktycznie każdy licznie posiadany zawodnik podwójnej kolejki dał punkty i bonusy – zwrócił się każdy hit. Stąd kończę dzisiejsze mecze mając 63 punkty na koncie, i czekam na sobotnie rozjechanie Spursów przez Austina. Polem minowym dzisiejszego dnia okazała się opaska – Kane tylko 4 punkty. FPL klasycznie wynagrodziło szalonych (C dla Austina) i ukarało oryginalnych (C dla Kuna – przynajmniej sobotę macie wolną)

Zacząłem od motywacji, bo czułem, że dokądś zmierzam. Gdzieś w koło 22, byłem już jednak w lesie, wino szumiało, Anthrax melodyjnie nucił klasykę, a cyferki leciały jak szalone. Pozostał mecz w sobotę – patrząc na jakoś obu defensyw można liczyć na 2:2. I mieszek punktów. Moją wadą, jedną z licznych jest nieumiejętność radości, gdy nie zatrybi całość – ADM, tak jak kiedyś Baines, rozczarował i co nieco zepsuł. I tak kończy się midweek w FPL – przyzwoite liczby, zatem wpis nudny i szablonowy. Nie ma co szat rozdzierać, wklejać muzy czy szukać celnych dygresji. Przyzwoitość jest taka nudna.