F.U.B.A.R. Co poszło nie tak: sob, GW26

Fuck up beyond any repair. O ile punkty za sobotę 26 kolejki są w miarę przyzwoite, o tyle wydarzenia na boiskach ocierały się o przysłowiowe fuck up. To był stan umysłu, który opanował zawodników Chelsea, Kanonierów, Newcastle, QPR i przede wszystkim zacnie opłacanych chłopaków Van Gaala.

Rządziła psyche. Przełożyła się na punkty. Paraliż, panika, determinacja, alogika. Weźmy takie Chelsea. 14 strzałów na bramkę, ale te rozkładały się na zawodników po równo. Stąd 2 strzały oddał Costa, ale i również Cuadrado czy Fabregas. Hazard oddał ich 0, a ukończył mecz z 3 bonusami. Ivan strzelał 3 razy, a jego kolejne bramki ocierają się już o paradoks. Psychika Chelsea pękła jak bańka, kiedy z boiska wyleciał Matic. Faul ewidentny, ale powinien zachować zimną krew, myśleć o drużynie a nie popychać Barnesa. 5 minut później Burnley wyrównało, a w ostatnich minutach niemal strzeliło drugą bramkę.

Pękła psychika Kanonierów. Chwilę po stracie CS Terrego, spadło czyste konto Arsenalu. A szkoda, bo Koscielny robił niemal za różnicę, gdy Bellerin znalazł się poza wyjściową jedenastką. Jeszcze trochę, a Orły by wyrównały na 2:2. Sanchez rozpływa się na drobne, jego 2 strzały nie robiły dzisiaj żadnej różnicy. Cazorla strzelił na bramkę Orłów tylko raz – karnego. Ozil oddał 1 strzał. Trafił Giroud – mimo, że jego wartość spadła w niedzielny poranek o 0.1.

Żartem jest ego Van Gaala, który chwilę po tym jak ogłosił iż w 3/4 sezonu ma już nareszcie optymalny skład, przerżnął ze Swansea. Tutaj nie ma niespodzianki – na obronę United stawiają już tylko najtwardsi. Psychiki Aston Villi nie zdążył jeszcze odmienić Sherwood – Ci przegrali dość frajersko ze Stoke City. Rozczarowaniem dla posiadaczy Waltersa był karny wykonywany przez Mosesa. Taki Bayern, swoją drogą, strzelił więcej bramek w dwóch ostatnich meczach niż AVL w trakcie 26 kolejek.

Z Hull City wyszliśmy za to na 50 -50. Jelavic strzelił bramkę – Bruce zszedł w 56 minucie (zmiana taktyczna). Nie wypalił ponownie Defoe – 3 strzały, ale efektów zero. F.u.b.a.r. przed meczem szeptali między sobą zawodnicy Newcastle – 3 : 0 po 21 minutach ( 5 : 0 po 50 minutach). Smutniejsza od wyniku była wyłącznie mina Bonego po bramce Dzeko. F.u.b.a.r. Bony – mam nadzieję, że na ławce ciepło w tyłek, wypada się chyba przyzwyczaić. Tu też rządziła psychika – Chelsea z bólem remisuje, a Pellegrini pięcioma bramkami wysyła sygnał – to jeszcze nie koniec. Duet Silva – Kun rozbił bank, i jeżeli macie ich obu w składach to obrabowano Was brutalnie z punktów, obaj zeszli z boiska w 59 minucie. Warto też odnotować efekt Yaya Toure – wrócił, City wygrywa, on kończy mecz z 2 punktami przy 5 bramkach Obywateli. Zupełnie jak na początku sezonu.

Przed GW26 miałem koszmar. Przyśniły mi się wyniki – pamiętam, że na ścianie mojej klatki schodowej ktoś wywiesił wymiętą kartkę z rezultatami dzisiejszych spotkań. Aston Villa 3 : 1, Chelsea 4 : 0, do tego ołówkiem dopisał dwie czerwone kartki po stronie Mourinho. Jedynym nazwiskiem na kartce był Arek Urbaniak, strzelec gola dla Newcastle. Arka to znam – wybierał mnie zawsze jako jednego z pierwszych do drużyny. Wdzięczność i pamięć tym większa, że on pochodził z rodziny piłkarzy, ja byłem podwórkowym mizernym przeciętniakiem. Fajnie, że w moich snach strzela dla Srok. Męczyła mnie ta kartka w śnie przeogromnie. Kto jeszcze mógł strzelić? Kto dostał czerwoną kartkę? Jej wartość tak naprawdę była niewielka, czułem to nawet pod kołdrą. Sobotę kończę z 66 punktami (został Clyne & Kane) i czuję się, przy okazji, cholerne znużony. Przez przerwę w kalendarzu utraciłem punkt skupienia i dzisiaj przeszedłem obok meczy jakoś obok. Tracę ciepło. Ucieka ze mnie werwa związana z punktami, a jej miejsce hożo zajmuje zmęczenie sezonem. Taktyka power four w zasadzie działa, ale dokąd zmierzam? Taki okres w FPL – przejdzie.